Art. 3 kw

ObowiÄ…zuje od:

Kodeks Wykroczeń / Art. 3

Art. 3. § 1. Na zasadach określonych w niniejszej ustawie odpowiada ten, kto
popełnił wykroczenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim
statku wodnym lub powietrznym.
§ 2. Odpowiedzialność za wykroczenie popełnione za granicą zachodzi tylko
wtedy, gdy przepis szczególny taką odpowiedzialność przewiduje.

Następne artykuły:

Art. 4. § 1. Wykroczenie uważa się za popełnione w czasie, w którym sprawca
działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany.
§ 2. Wykroczenie uważa się za popełnione na miejscu, gdzie sprawca działał lub
zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek nastąpił lub miał
nastąpić.

Art. 5. Wykroczenie można popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie,
chyba że ustawa przewiduje odpowiedzialność tylko za wykroczenie umyślne.

Art. 6. § 1. Wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar
popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość
jego popełnienia na to się godzi.
§ 2. Wykroczenie nieumyślne zachodzi, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego
popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej
w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał
albo mógł przewidzieć.

Art. 7. § 1. Nieświadomość tego, że czyn jest zagrożony karą, nie wyłącza
odpowiedzialności, chyba że nieświadomość była usprawiedliwiona.
§ 2. Nie popełnia wykroczenia umyślnego, kto pozostaje w błędzie co do
okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego.

Art. 8. Na zasadach określonych w niniejszej ustawie odpowiada ten, kto
popełnia czyn zabroniony po ukończeniu lat 17.

Art. 9. § 1. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń określonych w dwóch
lub więcej przepisach ustawy, stosuje się przepis przewidujący najsurowszą karę, co
nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych
naruszonych przepisów.
§ 2. Jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń,
wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie
przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków
karnych na podstawie innych naruszonych przepisów.

Art. 10. § 1. Jeżeli czyn będący wykroczeniem wyczerpuje zarazem znamiona
przestępstwa, orzeka się za przestępstwo i za wykroczenie, z tym że jeżeli orzeczono
za przestępstwo i za wykroczenie karę lub środek karny tego samego rodzaju,
wykonuje się surowszą karę lub środek karny. W razie uprzedniego wykonania
łagodniejszej kary lub środka karnego zalicza się je na poczet surowszych.
§ 2. Przy zaliczaniu kar przyjmuje się jeden dzień aresztu za równoważny
jednemu dniowi pozbawienia wolności, dwóm dniom ograniczenia wolności oraz
grzywnie w kwocie od 20 do 150 złotych.
§ 3. Karę aresztu orzeczoną za wykroczenie uważa się za karę tego samego
rodzaju co kara pozbawienia wolności orzeczona za przestępstwo.
§ 4. Zaliczeniu, o którym mowa w § 1, nie podlegają środki karne w postaci:
1) nawiązki, jeżeli za wykroczenie i za przestępstwo orzeczono je na rzecz różnych
podmiotów;
2) obowiązku naprawienia szkody, jeżeli za wykroczenie i za przestępstwo
orzeczono je w związku z różnym rodzajem szkód.